Van symbiose naar synergie

Ooit was ik één met de emoties van mijn moeder

Ooit was ik één met alles om mij heen

Mijzelf had ik nog niet leren kennen

Primaire symbiose deed bij als baby overleven

Opeens was dit niet meer genoeg

Opeens wilde ik ook zelf gaan geven

Toen kon ik de ander ontmoeten

Toen raakten ik en jij autonoom verweven

Ik besta!

Het leven dwong mij tot identiteit

In de breedste en smalste zin van het woord

Ze dwong mij tot begrip over wat het betekend om te ‘zijn’

Mijzelf leren kennen wanneer ik jou tegenkom

Zo leerde ik dat mijn ademhaling van mij is

Dat mijn ‘ik’ van ‘mij’ is

Nu zag ik verschillen

Binnen mijzelf, in relatie tot jou

Al ontdekkend vernam ik

Een ‘ik’ bij ‘jou’ als ‘ander’

Zo groeiden we samen

Naar een manier om onszelf te zijn

Ik ontdekte verschillende verschillen van waarde

en acceptatie als genadegave

Dit is de voorwaarde om heel te zijn

We werkten samen aan het leven

Vonden naast harmonie ook strijd

Maar we beseften altijd ten diepste

dat mijn ‘ik’ naast jouw ‘jij’

meer vult dan enkel de leegte van de eenzaamheid

Gelijke gelijkwaardigheid

Is het resultaat van respectvol contact

Daar ontstaat synergie

We zijn samen meer dan we in ons eentje hadden volbracht